Blog 2 – Van maat 56 naar maat 36

Van maat 56 naar maat 36.

Ik was heel lang te zwaar. Intussen wel bekend..

Zo’n 14 jaar was ik echt té zwaar en het lukte me maar niet om af te vallen. Wel dat ik soms een beetje schommelde met mijn gewicht, maar meer dan dat ook niet. Gelukkig lukte het in 2015 wel en kan ik erop terugkijken.

Het heeft me 14 jaren gekost om eindelijk weer een beetje tevreden met mezelf te zijn. Om mezelf weer te herkennen in de spiegel. Om weer kleding te kunnen dragen die ik leuk vind. In plaats van blij te zijn wanneer iets in ieder geval paste.

Wanneer je zwaarder bent, is het een hele grote uitdaging om kleding te vinden. Er zijn namelijk niet veel winkels die grote maten verkopen. Echt grote maten dan. Of de kleding is ontzettend duur of verre van mijn smaak.

Trouwens, winkelen wanneer je heel zwaar bent is sowieso een uitdaging. Lopen is niet meer heel vanzelfsprekend. Ik herinner veel momenten van mezelf waggelend. Ik legde waggelend kleine afstanden af. Maar goed….Dat terzijde…

Hoe zwaarder ik werd, des te minder keuze had ik dus. En daarbij was ik ook nog eens iemand die absoluut niet graag felle kleuren droeg. Ik wilde niet opvallen. Ik was onzeker. Ik wilde niet dat ik de aandacht trok met opvallende kleuren of printen. Het liefst droeg ik zwart of zo zwart mogelijk. Dit kleedde me dan nog enigzins af. Dacht ik dan…

Maar wat tref je voornamelijk aan in de grote maten wereld? Felle kleuren en printen. Of met vreselijke teksten. Kleding met veel laagjes, of kleding die niet bij mijn leeftijd pasten. Dus de meeste kleding die er te koop was voor mensen met een maatje meer, was niet heel gevarieerd óf heel duur óf ik durfde het gewoon niet aan te trekken.

Dat ik zo’n moeite had met de kleding, had ook te maken met het feit dat ik mezelf niet accepteerde als zwaarder persoon. Want acceptatie van de situatie en eventueel willen afvallen omdat het gezonder is en daar heel nuchter instaan, dat had ik niet. Ik was altijd negatief bezig met mezelf en meed mezelf in spiegels. Foto’s mochten er ook niet van me gemaakt worden. Zag ik mezelf per ongeluk wel terug, dan schrok ik iedere keer. Was ik dat echt? Ja dus. En de steeds grotere kledingmaten bevestigden dit nog eens extra.

Op mijn zwaarst kon ik niet meer heel kieskeurig zijn. Ik had zo’n omvang gekregen, dat eigenlijk alleen het grootste me nog maar paste. Het was dus niet meer een kwestie van smaak wat ik kocht, maar het was allang mooi als het me in ieder geval paste. De meest gruwelijke creaties heb ik aangehad. Die ik met een normaal figuur echt nooit aan had gedaan.  Maar paste iets, dan moest het mee.

Ik kocht niet in de allerduurste winkels, dat ging me te ver. Maar zelfs in de wat gangbaardere winkels betaalde je je blauw aan een shirt of broek. Waar ik dan dus niet eens blij mee was. Zelfs afgeprijsde artikelen waren nog grote bedragen. Dan ben je al niet blij met jezelf en dan kun je je ook nog niet eens leuk kleden. Of in ieder geval op zo’n manier dat je daar dan wel wat zekerder van wordt. Als zwaarlijvige wordt het je ook met kleding niet gemakkelijk gemaakt. Dat weet ik intussen….

Nu dus maat 36 (er ligt zelfs een shirt met maat XS in mijn kast). Minder dan toen ik een tiener was. Het is nooit mijn doel geweest om maat 36 te krijgen. Ben natuurlijk heel blij met dit gewicht en de maat. Maar mijn wens was  dat ik in ieder geval weer normale kleding kon gaan kopen en in meer winkels terecht kon! Of dat ik echt koopjes kon gaan jagen!

Nu ligt de uitdaging in het feit om te ontdekken  welke smaak ik nu eigenlijk heb? Want die is in die 14 jaar echt verdwenen. Maar liever deze uitdaging en uitproberen waar ik echt blij van word, dan weer terug naar maat 56!

Liefs Patricia