Blog 7 – Situaties

Lang, ik hoop interessant en misschien zelfs weer herkenbaar. Komt ie!

Als mensen aan me vragen “Ben je zoveel afgevallen,” zeg ik vaak direct het gewicht van wat ik afgevallen ben. “Ja klopt! 70 kilo! En bijna altijd zie ik ze even snel nadenken. “Zegt ze nu haar gewicht? Wat zei je, 70 kilo? Afgevallen?”

In het afvalproces heb ik natuurlijk wel eerder de vraag gekregen of ik afgevallen was. En daarbij de op dat moment afgevallen getallen genoemd. 30 kilo afgevallen, 45, 50, 65. Maar bij 70 en zelfs al wel bij 65, gingen mensen twijfelen of ze het goed verstaan hadden. Heel grappige situaties.

70 kilo afgevallen zijn, hoor je (gelukkig) niet vaak. Ik was dan ook erg zwaar. Morbide obesitas 2.0. En gelukkig is het er af. Maar ook zelf kan ik het nog niet altijd geloven. Nu ik al een poosje dit nieuwe gewicht heb, vervaagd het ook wel een beetje hoe het ook alweer was om zo zwaar te zijn. Daarom ben ik blij dat er van die zware periode wel wat foto’s zijn. Niet veel helaas. Want ik meed de camera. Maar wel een aantal.

Ik zie dan altijd een vrouw die haar best deed om er toch vrouwelijk en modern uit te zien. En ook haar best deed blij en positief te zijn. Maar hoe moeilijk dit was. Die strijd met jezelf.

Toch zal ik nooit zeggen was ik hier maar eerder aan begonnen. Ik denk namelijk dat dit me eerder niet was gelukt. In 2015 kwamen veel dingen samen. Een ontsteking in mijn been een half jaar daarvoor. De gedachte dat het er op ging lijken dat ik het niet zelf zou kunnen met diëten. Het zoveelste gesprek met mijn man dat het echt anders moest.  En hele schema’s van hoe ik dit dan in mijn hoofd had. In theorie was ik al 100 keer heel veel kilo’s kwijt. Helaas werkt het in de praktijk toch anders. Teleurstelling na teleurstelling.

In 2015 kwam dan toch die ommekeer. Dat het me ineens wel lukte om zoveel kilo’s af te vallen. Niet dat ik toen al ging voor zóveel kilo’s afvallen. Ik was met 2 getallen voor de komma op de weegschaal al heel blij. Dat was zo lang geleden!

Ik gaf al aan, het gaat vervagen, hoe het was om een heel ander lichaam te hebben. Maar in de periode van afvallen, maakte ik wel situaties mee waarbij ik dacht zwaarder te zijn, maar dit dan compleet verkeerd had ingeschat.

Benieuwd naar voorbeelden?

Een hele poos heb ik me afgevraagd waarom mensen in de rij voor de kassa ineens zo dicht op me stonden, dat ik me zelfs ongemakkelijk  kon voelen. Tot ik me ineens realiseerde dat mijn omvang zoveel malen kleiner was, dat mensen dan automatisch dichterbij staan.

Het in -en uitstappen van een auto was toen ik zwaar was, ook echt totaal anders. Met autorijden zat het stuur in mijn bovenbenen gedrukt. Toen ik lichter werd, stapte ik toch nog steeds uit de auto alsof ik veel meer massa had. Zelf had ik dit nog geeneens door. Maar als een ander zegt dat je wel vreemd uitstapt, ga je ook daar op letten.

Of wanneer vroeger één van de kinderen achterin de auto iets aan me wilde laten zien, was het voor mij bijna niet mogelijk om me naar ze om te draaien. Het is nu veel gezelliger in de auto.

Om verder nog maar te zwijgen over de autogordel…

Ook heb ik een echt heel zielige ervaring meegemaakt met een autostoel. Vind ikzelf dan.

De auto kwam een aantal jaren geleden niet door de APK, omdat een glijstang onder de bestuurdersstoel bleek te zijn afgebroken..Want wat deed ik vaak? Als ik eenmaal zat, moest mijn jas(als ik die al aanhad) helemaal rechtgetrokken worden, voordat ik met voldoende bewegingsvrijheid kon vertrekken. En dat viel niet mee. Er dan achter moeten komen dat een stang is afgebroken, voelt ontzettend naar.

In een eerder blog heb ik al eens genoemd dat stoelen sowieso een dingetje waren. Altijd moeten inschatten of ik wel tussen leuningen zou passen. Of dat de stoel me überhaupt zou houden. En dat ik ook een hele verkeerde manier van zitten had gekregen. Te hard gaan zitten, wanneer je niet meer zo zwaar weegt, zorgde voor de nodige blauwe plekken…

Als je zwaarder bent, kom je er ook vaak achter dat toiletten in restaurants of warenhuizen niet gemaakt zijn op zoveel mens. Eigenlijk moest ik naar het invalidetoilet. Maar dat ging me toch een stap te ver. Dan toch maar klungelen in een te krap toilet. Maar oh wat was dat een drama.

Ik kan helaas nog steeds doorgaan. Hoe groot de verschillen zijn als je zwaarder bent geweest en weer terug bent op een normaal gewicht. Ik stond hier vóór mijn zwaardere periode nooit bij stil. En misschien heel veel van jullie niet.

Nog een paar voorbeelden, nu ik toch bezig ben..

Straatjes in winkels als drogisterijen zijn vaak heel smal. Maar als er dan ook nog reclameartikelen op schappen staan of extra bakken met afgeprijsde artikelen, dan voel je je werkelijk als een olifant in een porseleinkast.

Door draaipoortjes lukte me alleen als ik mijn tas hoog hield. En zo manoeuvreerde ik me er dan doorheen. Nog steeds was dat dan niet gemakkelijk. Toen ze deze dan ook afschaften bij een supermarkt waar ik vaak kwam, was ik helemaal blij.

Schoonmaken in huis was nooit mijn hobby. Het duurde altijd een eeuwigheid. Als het me al lukte. En ik was daarna kapot. Toen ik afviel bleek ik ineens helemaal niet zo’n hekel aan het schoonmaken zelf te hebben. Maar kwam mijn hekel aan schoonmaken door al het gedoe eromheen. Want als je overal goed bij kunt en niet bekaf bent na afstoffen en opruimen, ben je zomaar klaar. Ramen lappen is geen probleem als je gewoon op een trappetje kunt staan. Stofzuigen onder bedden, banken of kasten? Ik kan het allemaal weer.

Het is wel duidelijk. Veel verschillen. Er waren geen voordelen aan zwaarder zijn. Nou ja, misschien de afstand in de rij voor de kassa. Maar dan ga ik nu maar wat breder staan met mijn armen of zo.

Ik blijf op het moment schommelen rond hetzelfde gewicht. Terwijl ik er echt nog wel wat af wil. Die 5 kilo zijn hardnekkiger dan die eerste 70. Ik ga er nog steeds voor. En wie weet kan ik dan over een poosje weer nieuwe situaties noemen.

Liefs, Patricia