Blog 15 – Waarom koos ik voor koolhydraatarm eten?

70 kilo afvallen. Dat zijn veel kilo’s, veel mensen wegen dat gewicht. Ik moest het afvallen. Het kon niet langer zo doorgaan. Niet dat ik tegen mezelf zei dat ik 70 kilo moest afvallen, ik zou al blij zijn wanneer ik onder de 100 kilo zou gaan wegen. Dat klonk al moeilijk genoeg, bijna niet te doen eigenlijk. Dat ik af moest vallen, dat was wel duidelijk.

Lichamelijk vond ik eigenlijk niet eens dat er zoveel met me aan de hand was (achteraf wel hoor), maar vooral mentaal had het gewicht mij helemaal in zijn greep. Ik stond ermee op en ging ermee naar bed. En waar ik in de ochtend helemaal achter gezond eten stond, was dit aan het einde van de middag vaak alweer een heel ander verhaal. Het maakte me niet blij te weten dat de avond die ik in zou gaan zou bestaan uit rauwkost of een schaaltje yoghurt. Dan toch nog maar wat boodschappen halen, lees, laten halen….

Ik was zo aan het strijden met mezelf, ik wilde afvallen en gelukkiger met mezelf zijn, niet zo onzeker. Toch was er meestal de andere kant van mezelf die won. Ik was al onzeker en verdrietig, kilo’s te zwaar, wat bijna niet meer te overzien was, ach die ene zak chips, ach dat stokbroodje, ik heb het verder vandaag zoooo goed gedaan… Om vervolgens de volgende ochtend weer verdrietig en veel te vol wakker te worden. Eenzelfde dag kon beginnen, ik kon het niet doorbreken. Ik werd alleen maar ongelukkiger en verdrietiger, schaamde me, dacht dat anderen ook zo over me dachten enzovoort. Dan is eten troost en hou je alles in stand.

Ik ben in 2015 begonnen met koolhydraatarm eten, omdat ik er goede verhalen over hoorde. Meer dan dat was het niet. Ook had ik een aderontsteking gehad in mijn been, waar ik erg van schrok én het woord maagverkleining kwam steeds vaker naar boven. Die combinatie maakte dat ik in maart 2015 de stap maakte om veel koolhydraten te schrappen van mijn menu. Ik wist toen natuurlijk nog niet dat het me zoveel goeds zou brengen, maar ik ging er helemaal voor.

Waarom dit me nu wel lukte, geen idee, maar ik viel goed af, voelde me steeds beter, ook mentaal en na een paar maanden pakte ik daar ook het sporten bij. Zo had ik me nog nooit gevoeld! Het zorgde ervoor dat ik mezelf meer en meer ging uitdagen, met menu’s, zelf koken, sporten. Tijdens het afvalproces leerde ik mezelf hoe de menu’s leuker konden, gevarieerder, lekkerder. Vragen liet ik beantwoorden via Google. Ik telde zo nu en dan wat ik aan koolhydraten at op een dag, ik wilde dat dit met zoveel mogelijk puur eten rond de 25 kh per dag zou zijn. Voldoende eten werd nu juist een uitdaging, omdat je trek verdwijnt. Een hele gekke gewaarwording, maar teveel at ik eigenlijk nooit meer.

Ik begon met het laten staan van brood, aardappelen, pasta en rijst. Ook fruit at ik niet, behalve zo nu en dan aardbeien, frambozen of bosbessen. Rood fruit kun je met mate blijven eten. Melkproducten ivm lactose nam ik ook niet. Wat ik wel deed, ik verving de weggelaten koolhydraten voor producten die zo goed als geen koolhydraten bevatten. Denk aan ei, vlees, kaas, room, noten, Griekse yoghurt. Hoe langer ik bezig was, hoe makkelijker het werd. De eerste maand was saai, de tweede maand werd al wat beter enzovoort. Alles moet je leren, ook koolhydraatarm eten. Ook is het voor iedereen wisselend wat de juiste hoeveelheid aan koolhydraten per dag de is om het vol te kunnen houden. Het moet een levensstijl worden, dat is het niet gelijk. Tot 50 kh heet nog steeds koolhydraatarm, maar ik raad altijd aan om lager te beginnen, dit is ook duidelijker en je kunt in de loop van de tijd altijd nog ophogen, mocht je eea missen. Volhouden lukt als je niet het idee hebt iets te missen, als je kunt uitkijken naar datgene wat je die dag gaat eten.

Natuurlijk ben ik mezelf vaak tegengekomen. Het zwaarder zijn heeft er bij mij ontzettend ingehakt en ik heb het echt moeten verwerken. Nog wel. Ik schrijf er veel over, dit is fijn voor mezelf, maar ik hoop ook dat het anderen helpt. Ik gebruik niet graag het zinnetje “Als ik het kan, dan kun jij het ook…,” maar ik doe het lekker toch!!

Liefs Patricia